Bugün İran’ın bölgedeki rolüyle ilgili olarak Arap, İslam ve fikir çevrelerinde tartışmalar kızışıyor. İran’ın takıntısı nedir? İran tarihin, coğrafyanın, milliyetçiliğin, dinin yoksa mezhebin esiri mi?… Yoksa ne?

‘İçeriden İran’ adlı kitabında yazar Nebil Haydari, ilk olarak tarih boyunca Farsların geçmişini inceliyor. İran kültürünün, Kisrevi tahininin esiri olduğunu söylüyor. Yazara göre söz konusu kültür, ‘Sefername’, ‘Küçük Kusurlar’, ‘Arap Hırsızlar’ ve diğer onlarca kitaba yansımış bulunuyor. Bugün aynı şey, Ahvaz Arapları’na karşı bilindik ırkçı muamelenin yanı sıra, Cuma hutbelerinde ve ‘Kayhan’ gibi resmi gazetelerde devam ediyor.

Yazar, inanç yönünden ise, başlarda Al-i Beyt’e sevgi ve muhabbet besleyen Şii mezhebinin bir cazibesi olduğunu addediyor. Ki, Al-i Beyt aşırılık, taşkınlık ve bidatler taşımıyordu. Sahabe ve Peygamberin eşlerine yönelik sevgiye karşı çıkmıyordu.

Daha sonra kitap, Humeyni’nin şahsiyetini şu sözüyle ele alıyor, “Şah Muhammed Rıza Pehlevi, ABD ve İsrail’in himayesinde bölgenin polisiydi. Akabinde Humeyni, Şah’ın tahtını düşürmek için Batı’nın himayesinde Neauphle-le-Château (Nofel Lö Şato)’dan Tahran’a Fransız uçağıyla geldi. İçeride ve dışarıda savaşı durdurmaya yönelik arabulucuların olmasına rağmen İran-Irak savaşında Humeyni, savaşın sekiz yıl uzamasına sebep oldu. Ayrıca Humeyni, (İslam Devrimini İhraç Etmek) sloganını açtı ve Arap rejimlerini yıkmak için Özgürleşme Hareketleri’nin kurulmasını emretti. Bugün Irak, Suriye, Lübnan ve Yemen’de İran’ın apaçık olumsuz müdahaleleri ortaya çıktı.”

Yazar, çıkarımlarına dayanarak şunları ifade ediyor, “İran rejimi büyüdü, yaşlandı ve ihtiyarladı. Liderleri yönetim için çatıştılar ve birbirleriyle savaştılar. Bunun için İran içeriden zayıf, hatta tam tersine örümcek yuvasından bile daha güçsüz.”

Kitap, İran’ın dâhili ve harici zayıflık etkenlerini açıklamaya devam ediyor ve yıkılışını haber veriyor.