Başkanlık Konseyi’ni devirme girişimleriyle bu konseyin hayati fonksiyonlarını kaybetmesi arasında yeni ittifaklar başladı. Yeniden kurulmak ve 9 üye (karar konusunda anlaşmazlık yaşıyorlardı) yerine 3 üyeyle sınırlandırmak için en son parlamento, Devlet Konseyi’yle bir ittifak yaptı. Bunun için 3 üyenin farklı görüşlere sahip 9 kişiden daha fazla uzlaşabileceklerini düşünüyorum. 9 kişi, demokratik sürecin getirdiği avantajları yok sayarak zorla hakimiyet kurmak için silahlı milislerden ve siyasal İslam’dan oluşuyordu.
Bugün Libya’daki durum, eşit olasılıklar varsayımını içeren zor bir matematik denklemine benziyor. Gerçek yaşam da bunu kanıtladı. Bu, uluslararası perspektifin ulaştığı nokta. Yani Suheyrat Başkanlık Konseyi, parçalanıp yaşam fonksiyonlarını kaybetti ve defnedilmeyi bekliyor. İtalya hariç Avrupa Birliği(AB), tünelden çıkmak için erken seçimlere ve umutsuz mevcut yapının ortadan kaybolmasına güveniyor. Kabileler toplantısına benzeyen Senato düşüncesi gibi çeşitli öneriler ve yapılar, güçlü bir şekilde kabul edilebilir. Bu tarz bir birleşme seçeneği, AB’de de kabul görüyor.
Mevcut siyasi yapılar, sahneden kolay bir şekilde ayrılmayacak. Bu yapıların parlamento, Devlet Konseyi ve Suheyrat Başkanlık Konseyi’nden çıkması ve mevcut gerçekler Libya krizinde bu durumu kanıtladı. Ulusal kongre, kendisini Devlet Konseyi şeklinde kopyaladığı zaman mevcut siyasi yapılar da istişare bahanesiyle de olsa yönetimde kalmak için kendilerini kopyalayıp kendi oluşumlarını yeniden kuracak.
İki yıl önce İtalyan firkateynin himayesinde başkent Trablus’a gelen Başkanlık Konseyi, Libya halkını kışkırtarak İhvan ofisinin siyasi yüzü haline geldi. Bakanlara kadar bu konseyin bütün kararları ve seçimleri, İhvan’ın emri ve kontrolü altında çalışıyor. Yöneticiler, ya yargı önünde suçlanan tartışmalı kişiler ya da silahlı milisler içerisindeki liderlerdi. Ulusal orduya karşı düşmanlık bu kişileri bir arada tutuyordu.
Sirenayka (Bingazi) bölgesinin bütün üyelerinin yanı sıra güneyden ve batıdan iki üyenin de kendisinden ayrıldığı Başkanlık Konseyi, deniz üssündeki yerini değiştirmedi. Başkanlık Konseyi, buradan ayrılamaz ya da bu yerin dışında parmak ucu kadar bir yere gücünü dikte edemez. Aksine konsey, bazı milisleri kullanarak tehlikeli ve zararlı adımlar attı. Başkanlık Konseyi, milislerin Savunma ya da İçişleri Bakanlığı’na bağlı olduğunu zannederek onları meşru yapılara dönüştürdü ve kendilerine askeri bir sıfat verdi. Bu milislerin Savunma ya da İçişleri Bakanlığı’na bağlı olmadıkları birçok kez kanıtlandı. Bu da Başkanlık Konseyi’nin milisler üzerinde gerçekleştirdiği bütün estetik operasyonların, silahlı grupların ve para çetelerinin pençesinde rehin olan başkent krizini çözüme kavuşturmayacağını doğruladı. Bu estetik operasyonlar, devlet inşa etmeyecek ve ülkeyi istikrara kavuşturmayacak. Dolayısıyla çözüm, askeri kurumu birleştirip bütün milisleri feshetmekte gizlidir. Bunun dışındaki her şey, farklı sonuçları bekleyerek tecrübe edilmişi tecrübe etmek olacaktır.
Libya’daki siyasi durum, Birleşmiş Milletler (BM) Libya Özel Temsilcisi Gassan Selame’nin açıklamasına rağmen hala kaos içerisinde olup uluslararası toplum tarafından geciktirilmektedir. Selame, açıklamasında mutabakat hükümetine bağlı milislerin Trablus’ta çatıştığını ve bazı Libyalı yetkililerin görevlerini bırakmak istemeyip seçimleri engellediklerinden dolayı krize neden olduklarını dile getirdi. Ancak Güvenlik Konseyi, Gassan Selame’nin açıklamalarını görmezden gelerek krizi uzatmaya ve farklı isimlerle milisleri geri dönüştürmeye devam etti.
Libya’daki çözüm, ordunun başkent Trablus’u çetelerin ve siyasal İslamcı milislerinin elinden geri almasına bağlıdır. İstikrarı gerçekleştirecek olan ulusal ordudur. Nitekim Mısır Cumhurbaşkanı Abdulfettah Sisi de “Ulusal ordunun görevi, Libya’da istikrarı sağlamaktır.” açıklamasında bulundu. Bu, tamamen doğru. Askeri personelin dışında silah taşıyan herkes, aslında Libya halkının düşmanı demektir. Çünkü halkın umudu sadece ordudur. Ülke, yağmalanıp talan edildi ve milislerin saldırısına uğradı. Bu milisler, birbirleriyle çatışma içerisindeler. Bundan dolayı ordu, çözümdür.
Libya’nın gerçek krizi, “Libya Şafağı” operasyonunun yanı sıra siyasal İslam tarafından kurulan “Ulusal Kurtuluş Hükümeti” adı altında paralel bir hükümet oluşturularak siyasal İslam’ın demokrasiye yaptığı darbeyle başladı. Nitekim söz konusu hükümet, uluslararası toplumun göz yumduğu bir ortamda Libya’da bölünmeye yol açtı. Avrupa’nın güvenliğini ve istikrarını göç dalgalarıyla şantaj etmek gibi farklı nedenlerden dolayı Siyasal İslam’ı Libya’ya yerleştiren Obama-Hillary ABD’si, olayları izlemekle yetindi.
Katar’ın oyunlarıyla ve Ortadoğu’daki kirli faaliyetleriyle Libya’daki kriz büyüdü. Bunun için Libya, büyük bir komplonun kurbanıdır. Bu komplonun hedefi de bölgeyi istikrarsızlaştırmak ve bölgenin ulusal güvenliğine zarar vermektir. Libya’daki kaosla Mısır ve ordusu hedef alınmaktadır. Bundan dolayı Mısır yönetimi, kendi ulusal güvenlik çemberini korumak için Libya krizini anlamaya başladı. Diğer yandan önceki Libya Başbakanı Bağdadi Mahmudi’yi Şubat güçlerine teslim ettiren şüpheli anlaşmadan itibaren Tunus’un siyasi bakımdan krizi çözmek için Libya’ya yardım etmemesinin arkasında Tunus hükümetindeki İslamcılar vardı.
Libya’nın gerçek krizi, siyasal İslam temsilcilerinin “ulusal kongre” olarak bilinen parlamentonun ikinci döneminde kaybetmesinin ardından sandığın getirdiği demokrasiye darbe yapmakla başladı. Bunun için onlar, sandıkla savaşıp seçim sonuçlarına karşı darbe yaptılar.
Mevcut haliyle Libya krizi, İtalya’nın Palermo şehrinde çözülmesi mümkün değildir. Nitekim İtalya, konukları toplayıp kendilerine harcama yapıyor. Bu durum, önceden Paris, Cenevre ve Suheyrat’ta gerçekleşti. Hepsi de başarısız oldu. Bunun için çözüm, muhalefet tüccarlarında –ki muhalefet tüccarları şu an devrimcilere dönüştü- değil de Libya’da halkın kendisindedir. Fakat herkes, bunu görmezden gelip üzerinden atlıyor.