Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, son dönemde, bazılarını rahatsız eden bazılarını da sevindiren tartışmalı yorumlarıyla ön plana çıktı.

Bu hiddetli adam, en son düzenlediği muhtarlar toplantısında, Birleşik Arap Emirlikleri Dışişleri Bakanı eş- Şeyh Abdullah bin Zayed’in resmi Twitter hesabından yaptığı, ‘Osmanlı döneminde’ Türk bir general olan Fahri Paşa’nın kendisi ve Türk kuvvetlerinin, Araplar tarafından, Medine-i Münevvere’de yenilgiye uğramasından sonra çekilen bir fotoğrafının bulunduğu paylaşım nedeniyle bu ateşli söylemlerinden birini gerçekleştirdi.

Erdoğan’ın kızgın yorumları ona farkına vardığı ya da varmadığı, genelde Ortadoğu, özelde de Arap Yarımadası halklarının zihinlerinde yer eden Osmanlı ve Türk imajına dair kapalı veya göz ardı edilen bir kapıyı açtı.

Gerçi anlamıyorum, bu konu hakkında konuşurken temkinli, hassas ve bilinçli olması gerekirken bu adam, böyle şiddetli bir girişi neden yaptı?!

Türk liderin kullandığı dil, Arap Yarımadası halkına kin kusuyor. Çünkü yaptığı konuşmaya yanıt verenler, söylediklerini sadece BAE’den diplomatik bir kişiye yönelik değil, bilakis Arap Yarımadası halkına bir saldırı olarak gördü.

Adam belki de, Osmanlı’nın, Arap Yarımadası’nın doğusu, batısı ve merkezinde sözü geçen ve üstünlüğü olan hükümdarları ve akıncıları ile temsil edilen hoş, dostça ve mükemmel bir imajı olduğunu düşünüyor. Tıpkı konuşmalarında Osmanlı Devleti’nin Arap Kardeşliği ‘romantizmini’ çizdiği gibi.

Gerçekte olan ise, yerli halkın belleğine kazınan Osmanlı hakimiyetinin varlığı, sıkıntılı, içinde kan, duman ve barut kokuları olan bir mevcudiyetti. Sadece Arap Yarımadası sakinleri için değil, tüm Arap alemi için aynı durum geçerliydi. Mesela, Mısır halkının hafızası, Türk hakimiyetine dair kötü deneyimlerle dolup taşmakta. Meşhur bir Mısır atasözü olan ‘Düşmana hizmetin sonu dayaktır’ bunu en iyi şekilde ifade eder. Mısır halk sözlüğünde düşman Türkler, dayak da malum!

Körfez halkının hafızası içinse, Katar topraklarında Al Sani Emirliği’nin kurucusu eş- Şeyh Kasım liderliğinde Osmanlı ile gerçekleşen ‘el-Vecbe’ savaşını hatırlatmak yeterlidir.

El-Ahsa, Necd, Asir ve Hicaz bölgelerindeki Türk imajını inceleyen biri, durumun pek de iç açıcı olmadığını görecektir. Osmanlıların Arap Yarımadası’na saldırılarını kim unutur?

Sonuç olarak, Türk ve Arap kültürleri arasında, Osmanlı devletinin ‘bazı’ tutumlarıyla edebiyat, şu anki turizm ve sanat gibi iyi şeyleri inşa etmek mümkündür.

Bu, acı hatırları ortaya çıkarmaktan daha iyidir.

Örneğin, Osmanlı Türkçesi sözlüğünde, Arapça kelime dağarcığının yüzde 70’den fazla olduğunu düşünürsek, kültürel yakınlaşma kaydedilebilir. Atatürk’ün öncülüğünü yaptığı kültürü Türkleştirme çalışmalarıyla bu oran yüzde 15’e inmiştir.

Akıllılık, birleştirici yönleri görmektedir.